Ο Ρέμους Λούπιν είναι ο καθηγητής της Άμυνας κατά των Σκοτεινών Τεχνών, στον τρίτο χρόνο του Χάρι στο Χόγκουαρτς. Έχει καστανόξανθα μαλλιά, με γκρίζες ανταύγειες και συχνά φοράει φθαρμένους μανδύες. Είναι ευγενικός και δημοφιλής με τα περισσότερα παιδιά. Είναι η πιο συγκινητική και δυνατή βιογραφία που έχω, προσωπικά, διαβάσει για έναν χαρακτήρα της Τζ. Κ. Ρόουλινγκ, μετά τη βιογραφία του Χάρι Πότερ.
Γενέθλια: 10 Μαρτίου
Ραβδί: Κυπαρίσσι και τρίχες μονόκερου, δέκα ίντσες κι ένα τέταρτο, εύκαμπτο.
Κοιτώνας: Γκρίφιντορ
Ιδιαίτερες ικανόητες: Εξαιρετικά χαρισματικός όσον αφορά την Άμυνα κατά των Σκοτεινών Τεχνών, Λυκάνθρωπος
Καταγωγή: Μάγος πατέρας, Μαγκλ μητέρα
Οικογένεια: Σύζυγος της Νυμφαδώρας Τονκς, πατέρας του Έντουαρτ Ρέμους (Τέντυ) Λούπιν
Γονείς: Ο Ρέμους Λούπιν ήταν το μοναχοπαίδι του μάγου Λάιαλ Λούπιν και της Μαγκλ συζύγου του Χόουπ Χάουελ.
Ο Λάιαλ Λούπιν ήταν ένας πολύ έξυπνος, αρκετά ντροπαλός νεαρός άντρας που, γύρω στα τριάντα του, είχε ανέλθει στην εξουσία στο τμήμα των Εμφανίσεων Μη-Ανθρώπινων Πλασμάτων. Σε αυτή την κατηγορία περιλαμβάνονται τα πόλτεργκαϊστ, τα Μπόγκαρτ και άλλα παράξενα πλάσματα, που παρ’ όλο που έχουν συμπεριφορά και εμφάνιση φαντάσματος, δεν υπήρξαν ποτέ ζωντανά και παραμένουν ένα μυστήριο ακόμη και για τον κόσμο των μάγων.
Στη διάρκεια ενός ερευνητικού ταξιδιού σε ένα πυκνό ουαλικό δάσος, όπου ένα ιδιαίτερα μοχθηρό Μπόγκαρτ υποτίθεται πως παραμόνευε, ο Λάιαλ έπεσε πάνω στη μελλοντική του σύζυγο. Η Χόουπ Χάουελ, ένα όμορφο κορίτσι Μαγκλ που δούλευε σε ασφαλιστικό γραφείο στο Κάρντιφ, έκανε έναν περίπατο αναψυχής σε αυτό που θεωρούσε έναν αθώο δασότοπο. Τα Μπόγκαρτ και τα πόλτεργκαϊστ μπορούν να γίνουν αισθητά από τους Μαγκλ και καθώς η Χόουπ ήταν ένα ιδιαίτερα ευαίσθητο άτομο με πλούσια φαντασία, ήταν πεπεισμένη πως κάτι την παρακολουθούσε ανάμεσα από τα σκοτεινά δέντρα. Τελικά, η υπερδραστήρια φαντασία της προκάλεσε το Μπόγκαρτ να πάρει μορφή: εκείνη ενός πελώριου, διαβολικού άντρα, που την πλησίαζε γρήγορα γρυλίζοντας και απλώνοντας τα χέρια του στο σκοτάδι. Μόλις άκουσε την κραυγή της, ο νεαρός Λάιαλ όρμησε τρέχοντας μέσα από τα δέντρα, προκαλώντας το πλάσμα να μεταμορφωθεί σε ένα μανιτάρι του αγρού με μια και μόνο κίνηση του ραβδιού του.
Η κατατρομαγμένη Χόουπ νόμιζε, μέσα στη σύγχυσή της, πως είχε τρέψει τον θύτη της σε φυγή και τα πρώτα του λόγια “όλα καλά, ήταν μόνο ένα Μπόγκαρτ” δεν της προκάλεσαν αίσθηση. Καθώς παρατηρούσε πόσο όμορφη ήταν, ο Λάιαλ πήρε τη σοφή απόφαση να μην της ξαναμιλήσει για Μπόγκαρτ, αλλά να συμφωνήσει πως ο άντρας ήταν πράγματι πολύ μεγάλος και τρομακτικός και πως το καλύτερο που μπορούσε να κάνει ήταν να συνοδεύσει τη Χόουπ στο σπίτι για να την προστατεύσει.
Το νεαρό ζευγάρι ερωτεύτηκε, και ο ενθουσιασμός της Χόουπ δεν μειώθηκε στο ελάχιστο όταν μερικούς μήνες αργότερα ο Λάιαλ παραδέχτηκε ντροπαλά πως δεν κινδύνεψε ποτέ πραγματικά. Προς ικανοποίησή του, η Χόουπ αποδέχτηκε την πρόταση γάμου του και άρχισε με ενθουσιασμό τις προετοιμασίες για το γάμο, που συμπλήρωσε με μια γαμήλια τούρτα με ένα Μπόγκαρτ στην κορυφή.
Το πρώτο και μοναδικό παιδί του Λάιαλ και της Χόουπ, ο Ρέμους Λούπιν, γεννήθηκε ένα χρόνο μετά το γάμο τους. Ένα χαρούμενο, υγιές μικρό παιδί που έδειξε από πολύ νωρίς σημάδια μαγείας και οι δύο γονείς του φαντάστηκαν πως θα ακολουθούσε τα χνάρια του πατέρα του, παρακολουθώντας μαθήματα στο Χόγκουαρτς, τη σχολή για Μαγείες και Ξόρκια τον κατάλληλο καιρό.
Δάγκωμα: Όταν ο Ρέμους ήταν τεσσάρων, τα ποσοστά της Σκοτεινής μαγείας στη χώρα αναπτύσσονταν όλο και περισσότερο. Λίγοι γνώριζαν τι κρυβόταν πίσω από τις επιθέσεις και τις μαρτυρίες και ενώ η πρώτη άνοδος του Λόρδου Βόλτεμορ(τ) βρισκόταν σε εξέλιξη, οι Θανατοφάγοι στρατολογούσαν κάθε είδους Σκοτεινά πλάσματα, προκειμένου να μπορέσουν να ρίξουν το Υπουργείο Μαγείας. Το Υπουργείο κάλεσε όλες τις υπηρεσίες καταστολής σκοτεινών πλασμάτων – ακόμα και τις πιο μικρές, που ασχολούνταν με Μπόγκαρτ και πόλτεργκαϊστ – να βοηθήσουν ώστε να σταματήσουν την απειλή. Ο Λάιαλ Λούπιν δέχτηκε με χαρά να πάρει μέρος στο Τμήμα Ρύθμισης και Ελέγχου Μαγικών Πλασμάτων. Τότε ήταν που ο Λάιαλ ήρθε πρόσωπο με πρόσωπο με έναν λυκάνθρωπο που λεγόταν Φένριρ Γκρέιμπακ, που καλέστηκε για ανάκριση σχετικά με τον θάνατο δύο παιδιών Μαγκλ.
«Ο λυκάνθρωπος Φένριρ Γκρέϊμπακ»
Το Μητρώο των Λυκανθρώπων δεν λειτουργούσε καλά. Η κοινωνία των μάγων απέφευγε τόσο τους λυκανθρώπους, ώστε κι εκείνοι με τη σειρά τους απέφευγαν τις επαφές με άλλους ανθρώπους. Ζούσαν σε “αγέλες”, όπως τις αποκαλούσαν, και έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να αποφύγουν την καταγραφή τους. Ο Γκρέιμπακ, του οποίου το Υπουργείο αγνοούσε τη φύση, ισχυρίστηκε πως δεν ήταν τίποτ’ άλλο παρά ένας άστεγος Μαγκλ, ο οποίος είχε εκπλαγεί που βρέθηκε σε ένα δωμάτιο γεμάτο μάγους και είχε φρίξει με όλα αυτά που λέγονταν για τα φτωχά, νεκρά παιδάκια.
Τα βρώμικα ρούχα και η έλλειψη ραβδιού από την πλευρά του, ήταν αρκετά για να πείσουν δύο εξαντλημένους και άσχετους υπαλλήλους της ανακριτικής επιτροπής, πως έλεγε την αλήθεια, μα ο Λάιαλ Λούπιν δεν το έφαγε τόσο εύκολα. Αναγνώρισε κάποια ενδεικτικά σημάδια στην εμφάνιση και τη συμπεριφορά του Γκρέιμπακ και ζήτησε από την επιτροπή να τον κρατήσουν φυλακισμένο μέχρι την επόμενη πανσέληνο, μόλις 24 ώρες αργότερα.
Ο Γκρέιμπακ δε μιλούσε όσο οι συνάδελφοι του Λάιαλ γελούσαν μαζί του (“Λάιαλ, εσύ μείνε στα ουαλικά Μπόγκαρτ σου, σ’ αυτά είσαι καλός”). Ο Λάιαλ, ένας γενικά συγκρατημένος, ήρεμος άνθρωπος, θύμωσε. Περιέγραψε τους λυκάνθρωπους ως “άψυχα, διαβολικά πλάσματα, που δεν αξίζουν τίποτα άλλο πέρα από θάνατο”. Η επιτροπή διέταξε τον Λάιαλ να φύγει από το δωμάτιο, ο επικεφαλής τους ζήτησε συγνώμη από τον άστεγο Μαγκλ, και ο Γκρέιμπακ αφέθηκε ελεύθερος.
Ο μάγος που συνόδευσε τον Γκρέιμπακ έξω από την επιτροπή, είχε σκοπό να του κάνει ένα Ξόρκι Λήθης, ώστε να ξεχάσει πως βρέθηκε μέσα στο Υπουργείο. Προτού προλάβει να το κάνει, όμως, εξουδετερώθηκε από τον Γκρέιμπακ και δύο συνεργούς του που παραφύλαγαν στην είσοδο, και οι τρεις λυκάνθρωποι το έσκασαν.
Ο Γκρέιμπακ δεν έχασε καιρό και μοιράστηκε αμέσως με τους φίλους του τα λόγια που είχε χρησιμοποιήσει εναντίον τους ο Λάιαλ Λούπιν. Η εκδίκησή τους στο μάγο που θεωρούσε πως οι λυκάνθρωποι δεν αξίζουν τίποτα άλλο πέρα από θάνατο, θα ήταν άμεση και τρομερή.
«Ο Ρέμους Λούπιν μεταμορφωμένος σε λυκάνθρωπο»
Λίγο πριν τα πέμπτα γενέθλια του Ρέμους, κι ενώ κοιμόταν ήρεμα στο κρεβάτι του, ο Γκρέιμπακ έσπασε το παράθυρο του δωματίου του και του επιτέθηκε. Ο Λάιαλ έφτασε έγκαιρα στο δωμάτιο για να σώσει τη ζωή του παιδιού, διώχνοντας τον Γκρέιμπακ έξω από το σπίτι με μια σειρά από πανίσχυρες κατάρες. Παρ’ όλα αυτά, από εδώ και πέρα, ο Ρέμους θα ήταν ένας λυκάνθρωπος με τα όλα του.
Ο Λάιαλ Λούπιν ποτέ δεν συγχώρησε τον εαυτό του για τα λόγια που είπε μπροστά στον Γκρέιμπακ στην επιτροπή: “άψυχα, διαβολικά πλάσματα, που δεν αξίζουν τίποτα άλλο πέρα από θάνατο”. Είχε επαναλάβει όλα εκείνα που πίστευε η κοινή γνώμη για τους λυκάνθρωπους στην κοινωνία του, μα ο γιος του ήταν αυτό που ήταν πάντα – αξιαγάπητος και έξυπνος – εκτός από εκείνη τη φοβερή περίοδο της πανσελήνου, όταν υπέφερε από την έντονη μεταμόρφωση και γινόταν επικίνδυνος για οποιονδήποτε βρισκόταν κοντά του. Για πολλά χρόνια, ο Λάιαλ κράτησε μυστική την υπόθεση της επίθεσης, ακόμα και την ταυτότητα του θύτη, από το γιο του, φοβούμενος την αντίδραση του Ρέμους.
Παιδική ηλικία: Ο Λάιαλ έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του για να βρει μια θεραπεία, αλλά ούτε φίλτρα, ούτε ξόρκια μπορούσαν να βοηθήσουν το γιο του. Από εδώ και πέρα, η ανάγκη να κρυφτεί η κατάσταση του Ρέμους, κυριαρχούσε στη ζωή της οικογένειας. Μετακινούνταν σαν ξεριζωμένοι από χωριά σε πόλεις, φεύγοντας αμέσως μόλις ακουγόταν η παραμικρή φήμη σχετικά με την παράξενη συμπεριφορά του αγοριού. Φίλοι μάγοι και μάγισσες παρατηρούσαν πόσο ασθενικός γινόταν ο Ρέμους καθώς πλησίαζε η πανσέληνος, για να μην αναφέρουμε τις μηνιαίες του εξαφανίσεις. Ο Ρέμους δεν μπορούσε να παίξει με άλλα παιδιά, μην τυχόν και του ξεφύγει η αλήθεια για την κατάστασή του. Κατά συνέπεια – και παρά την αγάπη των γονιών του, – ήταν ένα πολύ μοναχικό αγόρι.
Όσο ο Ρέμους ήταν μικρός, δεν ήταν δύσκολο να τον περιορίσουν κατά τη διάρκεια της μεταμόρφωσής του: ένα κλειδωμένο δωμάτιο και μπόλικα ξόρκια σιγής ήταν συνήθως αρκετά. Όμως, καθώς μεγάλωνε, τόσο μεγάλωνε και το ζωώδες μέρος του εαυτού του και στα δέκα του χρόνια, πια, ήταν ικανός να ρίχνει κάτω πόρτες και να σπάει παράθυρα. Ακόμη πιο ισχυρά ξόρκια χρειάζονταν για να τον περιορίσουν και η Χόουπ με τον Λάιαλ είχαν αρχίσει να μαραζώνουν από την ανησυχία και το φόβο τους. Λάτρευαν το γιο τους, μα ήξεραν πως η κοινωνία τους – που ήδη περιβαλλόταν από φόβους σχετικά με τη Σκοτεινή δραστηριότητα γύρω τους – δεν θα ήταν ανεκτική με έναν ανεξέλεγκτο λυκάνθρωπο. Οι ελπίδες που κάποτε είχαν για το γιο τους ήταν ριμαγμένες και ο Λάιαλ εκπαίδευε το γιο του στο σπίτι, σίγουρος πως δεν θα μπορούσε ποτέ να πατήσει το πόδι του σε σχολείο.
«Ο Χάρι Πότερ και ο Αιχμάλωτος του Αζκαμπάν»
Λίγο πριν τα ενδέκατα γενέθλια του Ρέμους, ο ίδιος ο διευθυντής του Χόγκουαρτς, Άλμπους Ντάμπλντορ, έφτασε απρόσκλητος στο κατώφλι των Λούπιν. Σαστισμένοι και τρομαγμένοι, ο Λάιαλ και η Χόουπ προσπάθησαν να εμποδίσουν την είσοδό του, αλλά με κάποιον τρόπο, πέντε λεπτά αργότερα, ο Ντάμπλντορ καθόταν δίπλα στο τζάκι, τρώγοντας μπισκότα και παίζοντας μπίλιες με τον Ρέμους.
Ο Ντάμπλντορ εξήγησε στους Λούπιν πως γνώριζε τι είχε συμβεί στο γιο τους. Ο Γκρέιμπακ κόμπαζε γι’ αυτό που είχε κάνει και ο Ντάμπλντορ είχε βάλει κατασκόπους ανάμεσα στα Σκοτεινά πλάσματα. Παρ’ όλα αυτά, ο Ντάμπλντορ είπε στους Λούπιν πως δεν έβλεπε κάποιο λόγο να μην πάει στο σχολείο ο Ρέμους και τους περιέγραψε τις ρυθμίσεις που είχε κάνει, ώστε να δώσει στο αγόρι ένα ασφαλές και σίγουρο μέρος για τις μεταμορφώσεις του. Εξαιτίας των εκτεταμένων προκαταλήψεων σχετικά με τους λυκανθρώπους, ο Ντάμπλντορ συμφώνησε πως για το καλό του Ρέμους, η κατάστασή του δε θα έπρεπε να διαδοθεί. Μια φορά το μήνα, θα έφευγε για ένα ασφαλές και άνετο σπίτι στο χωριό του Χόγκσμιντ, φυλαγμένο από πολλά ξόρκια, στο οποίο μπορούσε κανείς να φτάσει μόνο μέσα από ένα υπόγειο πέρασμα από το ίδιο το Χόγκουαρτς, όπου θα μπορούσε να μεταμορφωθεί με την ησυχία του.
Ο ενθουσιασμός του Ρέμους ήταν πέρα από κάθε φαντασία. Ήταν το όνειρο της ζωής του να γνωρίσει κι άλλα παιδιά και να έχει, για πρώτη φορά, φίλους και συμμαθητές.
«Η Ιτιά Που Δέρνει φυτεύτηκε από τον καθηγητή Ντάμπλντορ μπροστά στην είσοδο του περάσματος που οδηγούσε στην Καλύβα Που Ουρλιάζει για να εμποδίζει οποιονδήποτε επιχειρούσε να μπει σ’αυτό. Ο μόνος που μπορούσε να μπει ήταν ο Ρέμους προκειμένου να κρύβεται στην Καλύβα τις νύχτες που είχε πανσέληνο και να μην βλάπτει κανέναν. Το ίδιο έκανε και όταν επέστρεψε στο Χόγκουαρτς ως καθηγητής στην ταινία Ο Χάρι Πότερ και ο Αιχμάλωτος του Αζκαμπάν»
Σχολείο:
Αφού κατατάχθηκε στον κοιτώνα του Γκρίφιντορ, ο Ρέμους Λούπιν σύντομα έγινε φίλος με δύο χαρούμενα παιδιά με μεγάλη δόση αυτοπεποίθησης και αντίδρασης, τον Τζέιμς Πότερ και τον Σείριο Μπλακ. Τους είχε τραβήξει το ήρεμο χιούμορ του Ρέμους και μια καλοσύνη που εκτιμούσαν, ακόμα κι αν έλειπε πολλές φορές από τους ίδιους. Ο Ρέμους, έχοντας πάντα φιλικά αισθήματα για τον ασθενέστερο, ήταν ευγενικός στον κοντούλη και λίγο αργόστροφο Πήτερ Πέτιγκριου, έναν συμμαθητή από το Γκρίφιντορ, τον οποίο ο Τζέιμς και ο Σείριος μπορεί να μην θεωρούσαν άξιο της προσοχής τους, δίχως την πειθώ του Ρέμους. Σύντομα οι τέσσερείς τους έγιναν αχώριστοι.
Ο Ρέμους ήταν η συνείδηση της παρέας, αλλά ήταν μια περιστασιακά ελαττωματική συνείδηση. Δεν επιδοκίμαζε τον ασταμάτητο εκφοβισμό στο πρόσωπο του Σέβερους Σνέιπ, αλλά αγαπούσε τον Τζέιμς και τον Σείριο τόσο πολύ – και ήταν τόσο ευγνώμων για την αποδοχή τους – ώστε δεν αντιδρούσε στη συμπεριφορά τους, όπως ήξερε πως έπρεπε να κάνει.
Αναπόφευκτα, οι τρεις καλύτεροί του φίλοι γρήγορα παραξενεύτηκαν με το ότι ο Ρέμους έπρεπε να εξαφανίζεται μια φορά το μήνα. Πεπεισμένος καθώς ήταν από τη μοναχική του παιδική ηλικία πως οι φίλοι του θα τον εγκατέλειπαν αν ήξεραν πως ήταν λυκάνθρωπος, ο Ρέμους σκαρφιζόταν όλο και πιο περίτεχνα ψέματα για να δικαιολογήσει τις απουσίες του. Ο Τζέιμς και ο Σείριος μάντεψαν την αλήθεια στο δεύτερό τους χρόνο. Προς έκπληξη και ευγνωμοσύνη του Ρέμους, όχι μόνο παρέμειναν φίλοι του, αλλά σκέφτηκαν και μια μεγαλοφυή μέθοδο προκειμένου να μετριάσουν τις μηνιαίες του απομονώσεις. Του έδωσαν κι ένα παρατσούκλι που θα τον συνόδευε σε όλη τη διάρκεια της σχολικής του ζωής: “Φεγγαρογητεμένος”. Ο Ρέμους τελείωσε το σχολείο ως Επιμελητής.
Το Τάγμα του Φοίνικα: Τον καιρό που οι τέσσερείς τους τελείωσαν το σχολείο, η άνοδος του Λόρδου Βόλτεμορ(τ) είχε σχεδόν ολοκληρωθεί. Η πραγματική αντίσταση εναντίον του συγκεντρωνόταν σε μια μυστική οργάνωση που αποκαλούνταν “Το Τάγμα του Φοίνικα”, όπου και οι τέσσερεις νεαροί άντρες ήταν μέλη.
Ο θάνατος του Τζέιμς Πότερ και της γυναίκας του Λίλη από στα χέρια του Λόρδου Βόλτεμορ(τ), ήταν ένα από τα πιο τραυματικά γεγονότα στην ήδη ταραγμένη ζωή του Ρέμους. Οι φίλοι του ήταν ακόμη πιο σημαντικοί για εκείνον απ’ ότι για τους άλλους ανθρώπους, καθώς είχε από καιρό αποδεχτεί πως οι περισσότεροι θα του συμπεριφέρονταν σαν μιασμένο και πως δεν υπήρχε η δυνατότητα να παντρευτεί ο ίδιος και να αποκτήσει δικά του παιδιά. Ακόμη χειρότερα, μέσα σε διάστημα 24ων ωρών, έχασε και τους άλλους δυο κολλητούς του φίλους. Ο Ρέμους ήταν στα βόρεια της χώρας σε κάποια αποστολή του Τάγματος, όταν άκουσε τα φοβερά νέα για τους φίλους του: πως ο ένας είχε σκοτώσει τον άλλο και πως τώρα ο Σείριος ήταν στο Αζκαμπάν, ως ένας προδότης για το Τάγμα, για τη Λίλη και τον Τζέιμς.
«Το πρώτο Τάγμα του Φοίνικα»
Η πτώση του Βόλτεμορ(τ), μπορεί να ήταν πηγή πανηγυρισμών για το σύνολο της κοινωνίας των μάγων, σηματοδότησε όμως την αρχή μιας μακράς περιόδους μοναξιάς και δυστυχίας για τον Ρέμους. Είχε χάσει τους τρεις καλύτερούς του φίλους – και με το Τάγμα διαλυμένο – οι προηγούμενοι σύντροφοί του επέστρεψαν στις πολυάσχολες ζωές και τις οικογένειές τους. Η μητέρα του είχε πια πεθάνει και παρά το ότι ο Λάιαλ, ο πατέρας του, χαιρόταν πάντα να βλέπει το γιο του, ο Ρέμους αρνιόταν να θέσει σεκίνδυνο την ήρεμη ζωή του πατέρα του επιστρέφοντας κοντά του.
Ο Ρέμους φυτοζωούσε, αναλαμβάνοντας δουλειές πολύ μακριά από τα επίπεδα των ικανοτήτων του, πάντοτε ξέροντας πως θα έπρεπε να τις παρατήσει προτού αρχίσει να αρρωσταίνει κατά τη διάρκεια της πανσελήνου και γινόταν με αυτόν τον τρόπο εμφανής η πάθησή του στους συναδέλφους του.
Το Φίλτρο του Λυκανθρώπου: Μια εξέλιξη της μαγικής κοινωνίας έδωσε στον Ρέμους ελπίδα: Η ανακάλυψη του Φίλτρου του Λυκανθρώπου. Ακόμα κι αν το συγκεκριμένο φίλτρο δεν εμπόδιζε έναν λυκάνθρωπο να μεταμορφωθεί από άνθρωπο σε λύκο μια φορά το μήνα, περιόριζε τη μεταμόρφωσή του στη μορφή ενός συνηθισμένου και νυσταγμένου λύκου. Ήταν πάντοτε ένας από τους μεγαλύτερους φόβους του Ρέμους πως θα σκότωνεόταν έχανε τον έλεγχο. Όμως, το Φίλτρο του Λυκανθρώπου ήταν δύσκολο και τα συστατικά πολύ ακριβά. Ο Ρέμους δεν μπορούσε ούτε καν να το δοκιμάσει, αφού έτσι θα έπρεπε να παραδεχτεί ότι ήταν λυκάνθρωπος κι έτσι συνέχισε την μοναχική, περιπλανώμενη ζωή του.
Επιστροφή στο “Χόγκουαρτς”:
Για άλλη μια φορά, ο Άμπους Ντάμπλντορ άλλαξε την πορεία της ζωής του Ρέμους Λούπιν, όταν τον εντόπισε σε ένα ερειπωμένο, μισογκρεμισμένο σπιτάκι στο Γιόρκσαϊρ. Μπορεί να χάρηκε που είδε τον διευθυντή, μα ενθουσιάστηκε όταν ο Ντάμπλντορ του πρόσφερε τη θέση του καθηγητή της Άμυνας κατά των Σκοτεινών Τεχνών. Πείστηκε όμως να δεχτεί την πρόταση, μόνο όταν ο Ντάμπλντορ του εξήγησε πως θα υπήρχε ατέλειωτη παροχή του Φίλτρου του Λυκανθρώπου, ευγενική προσφορά του καθηγητή των Φίλτρων, Σέβερους Σνέιπ.
Στο Χόγκουαρτς ο Ρέμους έδειξε πως ήταν ένας χαρισματικός καθηγητής, με ένα σπάνιο ταλέντο στο αντικείμενό του και μια βαθιά κατανόηση προς τους μαθητές του. Όπως πάντα, τον τραβούσαν οι ασθενέστεροι. Αυτό είχε ως συνέπεια ο Νέβιλ Λονγκμπότομ και ο Χάρι Πότερ να επωφεληθούν από τη σοφία και την καλοσύνη του.
«Ο μεγαλύτερος φόβος του Ρέμους Λούπιν: η Πανσέληνος»
Όμως το παλιό μειονέκτημα του Ρέμους έκανε και πάλι την εμφάνισή του. Είχε σοβαρές υποψίες για έναν από τους παλιούς του φίλους, τον Σείριο – τον οποίο ως τότε ακόμα θεωρούσε υπεύθυνο για τον θάνατο των Πότερ – πως είχε δραπετεύσει μα δεν τις μοιραζόταν με κανέναν στο Χόγκουαρτς. Η απελπισμένη του επιθυμία να ανήκει κάπου και να τον συμπαθούν, είχε ως αποτέλεσμα να μην είναι ούτε όσο γενναίος, αλλά ούτε και όσο ειλικρινής όφειλε να είναι.
Ένας ατυχής συνδυασμός καταστάσεων έφερε τον Ρέμους στο να μεταμορφωθεί σε κανονικό λυκάνθρωπο, στο χώρο του σχολείου. Η πίκρα του Σέβερους Σνέιπ δεν καταλάγιασε ποτέ, παρά την μετέπειτα ευγένεια και καλοσύνη του Ρέμους, έτσι ώστε φρόντισε να γίνει σε όλους γνωστή η πραγματική φύση του καθηγητή της Άμυνας κατά των Σκοτεινών Τεχνών. Ο Ρέμους ένιωσε υποχρεωμένος να παραιτηθεί και να εγκαταλείψει το Χόγκουαρτς για άλλη μια φορά.
Γάμος: Καθώς ο Λόρδος Βόλτεμορ(τ) άρχισε πάλι να αποκτάει επιρροή, η προηγούμενη κρυφή οργάνωση ξαναενώθηκε και ο Ρέμους βρέθηκε για άλλη μια φορά να είναι μέλος του Τάγματος του Φοίνικα.
Αυτή τη φορά η ομάδα περιελάμβανε μια Χρυσούχο που ήταν πολύ νέα για να ανήκει στο Τάγμα, κατά τη διάρκεια της πρώτης του δράσης. Την έξυπνη, γενναία και αστεία, Νυμφαδώρα Τονκς, με τα ροζ μαλλιά, προστατευόμενη του Αλάστωρ “Τρελομάτη” Μούντι, του σκληρότερου και πιο έμπειρου Χρυσούχου από όλους.
Ο Ρέμους, τόσο συχνά μελαγχολικός και μοναχικός, πρώτα διασκέδασε, έπειτα εντυπωσιάστηκε και τελικά γοητεύτηκε από τη νεαρή μάγισσα. Ποτέ πριν δεν είχε ερωτευτεί. Αν είχε συμβεί σε περίοδο ειρήνης, ο Ρέμους απλά θα μετακόμιζε σε κάποιο άλλο μέρος και θα έβρισκε μια νέα δουλειά, έτσι ώστε να αποφύγει τον πόνο του να δει την Τονκς να ερωτευτεί έναν όμορφο, νεαρό μάγο στο γραφείο των Χρυσούχων, πράγμα που περίμενε πως θα συνέβαινε. Όμως συνέβη σε περίοδο πολέμου. Και οι δύο ήταν απαραίτητοι στο Τάγμα του Φοίνικα και κανείς δεν ήξερε τι θα ξημέρωνε η επόμενη μέρα. Ο Ρέμους ένιωσε δικαιολογημένος να μείνει ακριβώς εκεί που ήταν, κρατώντας τα συναισθήματά του για τον εαυτό του αλλά μυστικά απολαμβάνοντας την κάθε φορά που κάποιος τον έκανε ζευγάρι με την Τονκς για κάποια ολονύκτια αποστολή.
Ποτέ δεν πέρασε από το μυαλό του Ρέμους πως η Τονκς θα μπορούσε να ανταποδώσει τα αισθήματά του, καθώς είχε συνηθίσει τόσο πολύ να θεωρεί τον εαυτό του ακάθαρτο και ανάξιο σημασίας. Ένα βράδυ, καθώς κρύβονταν έξω από το σπίτι ενός γνωστού Θανατοφάγου, μετά από ένα χρόνο αναπτυσσόμενης ζεστής φιλίας, η Τονκς έκανε ένα αόριστο σχόλιο σχετικά με τον Σείριο (“Είναι ακόμη όμορφος, ακόμη και μετά το Αζκαμπάν, δεν είναι;”). Πριν προλάβει να σταματήσει τον εαυτό του, ο Ρέμους απάντησε με πίκρα λέγοντας πως εκείνη είχε ερωτευτεί τον παλιό του φίλο (“Πάντα κέρδιζε τις γυναίκες”). Στο άκουσμα αυτού, η Τονκς θύμωσε ξαφνικά. “Θα ήξερες μια χαρά ποιον ερωτεύτηκα, αν δεν ήσουν τόσο απασχολημένος με το να λυπάσαι τον εαυτό σου για να το παρατηρήσεις”.
Η άμεση αντίδραση του Ρέμους ήταν μια ευτυχία που δεν είχε νιώσει ποτέ στη ζωή του, αλλά εξουδετερώθηκε σχεδόν αμέσως από μια βαριά αίσθηση καθήκοντος. Ήξερε πάντα πως δεν θα μπορούσε να παντρευτεί και να ρισκάρει να μοιραστεί την φοβερή, ντροπιαστική του κατάσταση. Έτσι υποκρίθηκε πως δεν κατάλαβε την Τονκς, πράγμα που βέβαια δεν την ξεγέλασε καθόλου. Καθώς ήταν πιο σοφή από τον Ρέμους, ήταν σίγουρη πως την αγαπούσε, μα πως δεν ήθελε να το παραδεχτεί από λανθασμένη ευγένεια. Παρ’ όλα αυτά, εκείνος απέφευγε να αναλάβει άλλες εκδρομές μαζί της, μετά βίας της μιλούσε και άρχισε να προσφέρεται για τις πιο επικίνδυνες αποστολές. Η Τονκς ήταν απελπισμένα δυστυχισμένη, πεπεισμένη πως ο άντρας που αγαπούσε όχι μόνο δε θα περνούσε ποτέ του χρόνο κοντά της με τη θέλησή του, μα ακόμη πως θα ήταν ικανός να βαδίσει προς το θάνατό του παρά να παραδεχτεί τα συναισθήματά του για εκείνη.
Ο Ρέμους και η Τονκς πολέμησαν και οι δύο τον Λόρδο Βόλτεμορ(τ) και τους Θανατοφάγους του στο Τμήμα Μυστηρίων, μια μάχη που είχε ως αποτέλεσμα τη δημόσια αποκάλυψη της επιστροφής του Βόλτεμορ(τ). Η απώλεια του τελευταίου από τους σχολικούς του φίλους κατά τη διάρκεια της μάχης, δεν μείωσε ούτε στο ελάχιστο την όλο και πιο μεγάλη τάση αυτοκαταστροφής του Ρέμους. Η Τονκς δεν μπορούσε να κάνει κάτι άλλο πέρα από το να τον βλέπει με απόγνωση να ζητά να κατασκοπεύσει για το Τάγμα, φεύγοντας για να ζήσει μαζί με άλλους λυκανθρώπους προκειμένου να τους πείσει να στραφούν με το πλευρό του Ντάμπλντορ. Με αυτό τον τρόπο, θα εξέθετε τον εαυτό του σε πιθανά αντίποινα από τον λυκάνθρωπο που άλλαξε τη ζωή του για πάντα, τον Φένριρ Γκρέιμπακ.
Ο Ρέμους ήρθε πρόσωπο με πρόσωπο τόσο με τον Γκρέιμπακ όσο και με την Τονκς στο Χόγκουαρτς μόλις ένα χρόνο αργότερα, όταν το Τάγμα συγκρούστηκε με Θανατοφάγους μέσα στο κάστρο. Κατά τη διάρκεια της μάχης, ο Ρέμους έχασε άλλο ένα άτομο που αγαπούσε: τον Άλμπους Ντάμπλντορ. Τον Ντάμπλντορ μπορεί να τον λάτρευε κάθε μέλος του Τάγματος, μα για τον Ρέμους, αποτελούσε εκείνο το δείγμα της καλοσύνης, της ανεκτικότητας και της κατανόησης που δεν είχε λάβει από κανέναν στον κόσμο πέρα από τους γονείς του και τους τρεις καλύτερούς του φίλους και ήταν ο μοναδικός άνθρωπος που του είχε ποτέ προσφέρει μια φυσιολογική θέση μέσα στην κοινωνία των μάγων.
Μετά το τέλος της αιματηρής μάχης, εμπνευσμένη από τη δήλωση αγάπης της Φλερ Ντελακούρ για τον Μπιλ Ουέσλι, που δαγκώθηκε άγρια στο πρόσωπο από τον Γκρέιμπακ, η Τόνκς έκανε μια γενναία, δημόσια δήλωση των αισθημάτων της για τον Ρέμους, που αναγκάστηκε να παραδεχτεί τη δύναμη της αγάπης του για εκείνη. Παρά τις συνεχόμενες αμφιβολίες πως συμπεριφερόταν εγωιστικά, ο Ρέμους παντρεύτηκε την Τονκς ήσυχα στα βόρεια της Σκωτίας, με μάρτυρες τυχαία άτομα από την τοπική ταβέρνα. Εξακολουθούσε να πιστεύει πως το στίγμα που έφερε πάνω του θα επηρέαζε τη σύζυγό του και δεν ήθελε περιττές φανφάρες σχετικά με την ένωσή τους. Περνούσε διαρκώς από τον ενθουσιασμό, που είχε παντρευτεί τη γυναίκα των ονείρων του, στον τρόμο του τι μπορεί να σήμαινε αυτό και για τους δυο τους.
Πατρότητα: Μέσα σε λίγες εβδομάδες από τη μέρα του γάμου τους, ο Ρέμους διαπίστωσε πως η Τονκς ήταν έγκυος και όλοι οι φόβοι του επέστρεψαν δριμύτεροι. Ήταν πεπεισμένος πως είχε περάσει την κατάστασή του σε ένα αθώο παιδί και πως είχε καταδικάσει την Τονκς στην ίδια ζωή μ’ εκείνη της μητέρας του: να μετακινείται διαρκώς, ανίκανη να τακτοποιηθεί κάπου, υποχρεωμένη να κρύβει την όλο και πιο βίαιη συμπεριφορά του παιδιού της από τα βλέμματα. Γεμάτος τύψεις και αυτοκατηγορία, ο Ρέμους έφυγε, παρατώντας την έγκυο Τονκς, αναζητώντας τον Χάρι και προσφέροντάς του τον εαυτό του ως σύντροφο σε όποια θανάσιμη περιπέτεια τον περίμενε.
Προς έκπληξη και δυσαρέσκεια του Ρέμους, ο 17χρονος Χάρι όχι μόνο απέρριψε την προσφορά του, μα θύμωσε κι έγινε προσβλητικός. Είπε στον πρώην καθηγητή του πως φερόταν εγωιστικά και ανεύθυνα. Ο Ρέμους απάντησε με αχαρακτήριστη βία και έφυγε τρέχοντας από το σπίτι, βρίσκοντας καταφύγιο σε μια γωνιά στο Ραγισμένο Τσουκάλι, όπου κάθισε πίνοντας και καπνίζοντας.
Όμως μετά από λίγες ώρες περισυλλογής, ο Ρέμους αναγκάστηκε να αποδεχτεί πως ο πρώην μαθητής του, του είχε μόλις δώσει ένα πολύτιμο μάθημα. Ο Τζέιμς και η Λίλη, σκέφτηκε, έμειναν με τον Χάρι ακόμη κι όταν αυτό οδήγησε τους ίδιους στο θάνατό τους. Οι δικοί του γονείς, ο Λάιαλ και η Χόουπ, θυσίασαν την ειρήνη και την ασφάλειά τους για να κρατήσουν την οικογένεια ενωμένη. Βαθιά ντροπιασμένος, ο Ρέμους άφησε το πανδοχείο και επέστρεψε στη γυναίκα του, την παρακάλεσε να τον συγχωρέσει και τη διαβεβαίωσε πως, ότι και να γίνει, δεν θα την άφηνε ποτέ ξανά. Κατά τη διάρκεια της υπόλοιπης εγκυμοσύνης της Τονκς, ο Ρέμους απείχε από τις αποστολές του Τάγματος του Φοίνικα και έβαλε προτεραιότητά του να προστατεύει τη γυναίκα και το αγέννητο παιδί του.
Ο γιος των Λούπιν, Έντουαρτ Ρέμους (“Τέντυ”), πήρε το όνομα του πρόσφατα αποθανόντος πεθερού του Ρέμους. Προς ανακούφιση και ευχαρίστηση και των δύο γονιών του, δεν έδειξε σημάδια λυκανθρώπου όταν γεννήθηκε, μα κληρονόμησε την ικανότητα της μητέρας του να αλλάζει εμφάνιση κατά βούληση. Τη νύχτα της γέννησης του Τέντυ, ο Ρέμους άφησε για λίγο την Τονκς και το γιο του στην προσοχή της πεθεράς του, ώστε να μπορέσει να πάει να βρει τον Χάρι για πρώτη φορά μετά τη θυμωμένη αντιπαράθεσή τους. Τότε ήταν που ζήτησε από τον Χάρι να γίνει ο νονός του Τέντυ, νιώθοντας μονάχα συγχώρεση και ευγνωμοσύνη προς το άτομο που τον έστειλε σπίτι, στην οικογένεια που του χάρισε τη μεγαλύτερη ευτυχία.
Θάνατος: Και ο Ρέμους και η Τονκς επέστρεψαν στο Χόγκουαρτς για την τελική μάχη ενάντια στον Βόλτεμορ(τ), αφήνοντας τον μικρούλη γιο τους στη φροντίδα της γιαγιάς του. Το ζευγάρι ήξερε πως αν ο Βόλτεμορ(τ) κέρδιζε τη μάχη αυτή, η οικογένειά τους αναμφίβολα θα αφανιζόταν καθώς και οι δύο ήταν πασίγνωστα μέλη του Τάγματος του Φοίνικα. Την Τονκς την είχε βάλει στο μάτι η Θανατοφάγος θεία της, Μπέλατριξ Λεστρέιντζ και ο γιος τους ήταν η μεγάλη αντίθεση ενός καθαρόαιμου μάγου, με πολλούς Μαγκλ συγγενείς και μια δόση λυκάνθρωπου.
Έχοντας επιβιώσει από πολυάριθμες συγκρούσεις με Θανατοφάγους και πολεμήσει επιδέξια και γενναία σε πολλές δύσκολες καταστάσεις, ο Ρέμους Λούπιν βρήκε το τέλος του από τα χέρια του Άντονιν Ντολόχοβ, ενός από τους πιο μακρόχρονους, πιο αφοσιωμένους και πιο σαδιστές από όλους τους Θανατοφάγους του Βόλτεμορ(τ). Ο Ρέμους δεν ήταν πλέον στην καλύτερη κατάσταση όταν μπήκε στη μάχη. Μετά από μήνες αδράνειας, χρησιμοποιώντας ξόρκια κυρίως για απόκρυψη και προστασία, είχε μετριάσει τις ικανότητές του και όταν βρέθηκε αντιμέτωπος με έναν αντίπαλο με τα προσόντα του Ντολόχοβ, που είχε σκληρύνει από τις ασταμάτητες μάχες, τους θανάτους και τα βασανιστήρια, οι αντιδράσεις του Ρέμους είχαν γίνει πολύ αργές.
Στον Ρέμους Λούπιν απονεμήθηκε μετά θάνατον το βραβείο του Τάγματος του Μέρλιν, Πρώτης Τάξης και έτσι έγινε ο πρώτος λυκάνθρωπος στην ιστορία που έλαβε ποτέ τέτοια τιμή. Το παράδειγμα της ζωής και του θανάτου του ήταν αρκετό για να εξαλείψει το στίγμα από τους λυκανθρώπους. Δεν ξεχάστηκε ποτέ από όσους τον γνώριζαν: ένας γενναίος, ευγενικός άντρας, που έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του σε δύσκολες καταστάσεις και που βοήθησε πολλούς περισσότερους απ΄όσους ποτέ προσπάθησε.
Σκέψεις της Ρόουλινγκ: «Ο Ρέμους Λούπιν ήταν ένας από τους αγαπημένους μου ήρωες σε όλη τη σειρά του Χάρι Πότερ. Έκλαψα πάλι από την αρχή όταν έγραφα αυτές τις γραμμές, γιατί μισούσα το ότι τον σκότωσα.
Η κατάσταση του Λούπιν, το ότι ήταν λυκάνθρωπος, ήταν μια μεταφορά για εκείνες τις αρρώστιες που κουβαλάνε ένα στίγμα, όπως ο HIV και το AIDS. Κάθε μορφής προλήψεις περιβάλλουν εκείνους που νοσούν από καταστάσεις σχετικές με το αίμα, πιθανόν εξαιτίας των ταμπού που περιβάλλουν το ίδιο το αίμα. Η κοινωνία των μάγων είναι τόσο επιρρεπής στην υστερία και την προκατάληψη, όσο κι εκείνη των Μαγκλ και ο χαρακτήρας του Λούπιν μου έδωσε την ευκαιρία να μελετήσω αυτές τις συμπεριφορές.
Ο Προστάτης του Ρέμους ποτέ δεν αποκαλύφθηκε στα βιβλία του Χάρι Πότερ, παρ’ όλο που ήταν εκείνος που δίδαξε τον Χάρι τη δύσκολη και ασυνήθιστη τέχνη του να παράγει έναν. Είναι στην πραγματικότητα ένας λύκος – ένας απλός λύκος, όχι λυκάνθρωπος. Οι λύκοι είναι ζώα προσηλωμένα στην οικογένεια και δεν είναι επιθετικά, αν και ο Ρέμους απεχθανόταν τη μορφή του Προστάτη του, που αποτελούσε αδιάκοπη υπενθύμιση της φοβερής κατάστασής του. Κάθε τι σχετικό με λύκο τον αηδίαζε και συχνά δημιουργούσε σκόπιμα έναν Προστάτη χωρίς μορφή, ιδίως όταν τον παρακολουθούσαν άλλοι».
O Sanguini ήταν καλεσμένος του Eldred Worple, πρώην μαθητής του Σλάγκχορν και συγγραφέας που ασχολείται με – τι άλλο; – τη μελέτη των βρικολάκων (αριστερά από την Λούνα στη φωτογραφία). Ωστόσο, η Ρόουλινγκ στις αρχικές της σημειώσεις είχε συμπεριλάβει το όνομα ενός καθηγητή που ήταν βρικόλακας και είχε το όνομα Trocar. Η ίδια ποτέ δεν ανέπτυξε το συγκεκριμένο χαρακτήρα, για τον οποίο δεν είχε σκεφτεί καν το αντικείμενο διδασκαλίας του και έτσι σταδιακά τον εγκατέλειψε. Για μεγάλο χρονικό διάστημα, βέβαια, κυκλοφορούσε ανάμεσα στους φανς η πεποίθηση ότι ο Σέβερους Σνέιπ ήταν βρικόλακας, κάτι το οποίο η συγγραφέας διέψευσε.
Η Κιβωτός των Στοχασμών είναι ένα μαγεμένο φαρδύ και ρηχό πιάτο από μέταλλο ή πέτρα, συχνά διακοσμημένο με πολύτιμους λίθους. Οι Κιβωτοί είναι σπάνια αντικείμενα στον μαγικό κόσμο, καθώς μόνο οι πολύ καταρτισμένοι μάγοι μπορούν να τις χρησιμοποιήσουν, ενώ η πλειοψηφία του μαγικού κόσμου φοβάται να το κάνει.
Harry Potter Maniac's Blog 